معمولی باشیم(!)

جدیدا به دو دسته از آدم ها خیلی فکر میکنم دسته اول همان بادی به هر جهت ها هستند که تنها منتظر یک حادثه یا خبر ولو ناچیز یا مهم هستند دسته دوم همان نمره بگیر های سرکلاس که باچندتا مدرک و کار و درآمد دوباره تصمیم به درس خواندن میگیرند.

گروه اول همیشه منتظر یک خبر جدید هستند از تحریم آجیل نخوردن های سفره ی عید بگیر تا همین اخبار رایج کمبود آب این افراد سریع شروع میکنند  به رسانه سازی و اداهای روشن فکرمآبانه که ما هم به فکر فلان گروه یا طبقه ایی که همیشه محروم بوده اند هستیم که اگر دولت،دولت نیست و صدای این افراد به گوش کسی نمی رسد ماصدای این ها را به دنیا میرسانیم

بهتربگویم

حتما شما هم در بین مخاطبان گوشی خود شخص یا اشخاصی را دارید که از این دسته اند و هر روز بخاطر یک اخبار جدید تغییر سبک میدهند و شروع میکنند به تعویض عکس های پروفایل.این یک جزِِیی از کار است اما بدتر از همه ی این ها اینست که وقتی به زندگی شخصی این افراد نگاه میکنی افرادی کاملا بی تحرک و منزوی میبینی که حتی حوصله تغییر دادن جزیی ترین مسایل روزمره خود را ندارند.بماند...

دوسته دوم افراد جالبی هستند که من همیشه با فکر کردنش هم حتی خنده ام میگیرد

از آنجایی که در کشور ما تحصیلات کاملا به گونه ایی شکل گرفته که همه باید پس از گذراندن دوران آکادمیک دانشگاهی با مدرک خود سر کار بروند(!) و کسب درآمدکنند معمولا این سوال به ذهن می آید که چرا فردی که دوران تحصیل خود را به بهترین حالت ممکن و در بالاترین درجات به پایان رسانده و از قضای روزگار با مدارک خود درامد خوبی هم دارد چرا باید دوباره به فکر درس خواندن بیفتد؟

خب قاعدتا ،تا این جای کار جوابش میشود "علاقه" .

اینکه حتما علاقه ایی وجود داشته که باید مورد بررسی قرار میگرفته و خب خوشحال کننده هم هست!چه بسا که ما تنها یکبار زندگی میکنیم و تا حد توان باید دنبال علایق بود

اما از یک جایی به بعد این قضیه توی کَتم نمیرود... تلاش برای نوزده های بیست نشده... هیفد های نوزده نشده... افتادن های پشت سر استاد و خواهش های مصرانه 

که چه بشود دقیقا؟ که دوباره کار و درآمدی به وجود بیاید؟اووووف

(یکی نیست به اینا بگه ول کن بابا!)

 

یک سبد شعر و غزل ...