بسیار سیه سپید کردست...دوران سپهر لاجوردی

ای دل نه هزار عهد کردی                     کاندر طلب هوا نگردی؟

کس را چه گنه تو خویشتن را                بر تیغ زدی و زخم خوردی

دیدی که چگونه حاصل آمد                    از دعوی عشق روی زردی؟

یا دل بنهی به جور و بیداد                     یا قصهٔ عشق درنوردی

ای سیم تن سیاه گیسو                      کز فکر سرم سپید کردی

بسیار سیه، سپید کردست                  دوران سپهر لاجوردی

صلحست میان کفر و اسلام                 با ما تو هنوز در نبردی

سر بیش گران مکن، که کردیم              اقرار به بندگی و خردی

با درد توام خوشست ازیراک                 هم دردی و هم دوای دردی

گفتی که صبور باش، هیهات                دل موضع صبر بود و بردی

هم چاره تحملست و تسلیم                ورنه به کدام جهد و مردی

                                  بنشینم و صبر پیش گیرم

                                    دنبالهٔ کار خویش گیرم